Metry kwadratowe szczęścia

.

'...biada do­mowi, które­go ok­na ot­warte są na ciemność...nie możemy go pokochać, jeśli nie ma swego oblicza, a kroki w nim pozbawione są sensu...'


Są jeszcze tacy co śnią o pałacach,
wielkim przepychem chcą mydlić oczy,
takich trefnisiów pieniądz zatraca,
z czasem poznają, co pustka znaczy.

Pałacu przestrzeń wystrój osładza,
to dom bez uczuć, smutku w nim wiele,
brak fali życia, przeciąg przeszkadza,
wszystko na pokaz, właściwe cele.

Ja nie zazdroszczę pięter głupocie,
klamek ze złota, perskich dywanów,
majątek z zysku w czarnej robocie,
szybko rozeznasz, co jest dla szpanu.

Po co tam okna, gdy tylko ciemność,
i drzwi aż tyle na klucz zamkniętych,
przestrzeni wiele, a w niej samotność,
każdy domownik sobą zajęty.

Nie dla mnie pałac, wolę kąt ciasny,
on budowany sercem i potem,
skromny co prawda, urok ma własny,
szczęście spłacane polskim banknotem.

Dom to nie metry, to duch z obliczem,
w nim żyjesz, kochasz, znajdujesz spokój,
cierpisz i płaczesz, wsparty uczuciem,
w nim atmosfera mebluje pokój.

'...człowiek wędruje po świecie w poszukiwaniu tego, czego mu trzeba i wraca, by tutaj to znaleźć..., może to i BEJ był...'

autor

Halina53

Napisany: 2016-08-18 Dodano: 2016-08-18 12:52:03

Ten wiersz przeczytano 1366 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie