Międzynarodówka

Pierwszego sierpnia po Wiśle pływał statek z magistratu oblepiony żółto-czerwonymi flagami i świętował rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego puszczając z głośników Międzynarodówkę.

Na horyzoncie lśni osiem krzyży,
które pamięci strzegą uparcie.
W ziemi skruszone kawałki spiży
i białe kości na proch przetarte.

Wyją syreny, a smętne tłumy
przez dłuższą chwilę zastygły w ciszy,
budując wzniosłe gmachy zadumy
z nut starych pieśni i barw afiszy.

Kilku z tych, którzy wciąż jeszcze trwają,
ostatnie z bólem liczy minuty
i choć powieki im opadają,
znów by ruszyli szlakiem marszruty.

W dole, po Wisły zmętniałej toni
statek odziany w kolory miasta
płynąc demony zgrzybiałe goni,
których nie zrodziłby sam fantasta.

Marsz Mokotowa w dali jest grany,
a tu po wielu latach nękania,
z głośników statku hymn zapomniany
wzywa czerwoną brać do powstania.

Zapewne sygnał to z magistratu
leci na Pragę po rzecznych piachach.
Niedługo damy im do wiwatu,
choć dziś wciąż dobrze się ma „wataha”.

Ktoś pewnie dawno już ją pochował
i za to zebrał słone tantiemy,
a Polska rodzi się wciąż od nowa
i nie umiera, bo my żyjemy.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2023-08-03 Dodano: 2023-08-03 10:35:57

Ten wiersz przeczytano 1027 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie