Miłość

Widzę świat, gdzie kwiaty przekwitły na zawsze,
Tam, gdzie promienie słońca przemieniły się w cierń.
Moje serce, pokiereszczone i pokryte bliznami,
Tonie w mroku, osaczającym mnie ze wszystkich stron.

W bezdennym labiryncie bólu i rozpaczy,
Znikam w mrokach duszy, zdeptany i złamany.
Twoje obrazy, jak sztylety, wbijają się we mnie,
Miłość, która miała być zbawieniem, staje się pułapką.

W cieniu rozpadających się marzeń snuję swe losy,
Nadzieja wypłowiała, jak przepalone zdjęcie.
Twoje usta, które obiecywały miłość wieczną,
Teraz smutkiem i obojętnością płoną.

Wędruję przez opuszczone ulice snów,
W czerni nieobecności czuję twój chłód.
Zasypiam na skraju przepaści samotności,
A w mrocznych snach ból i cierpienie są wiecznością.

Przez deszcz łez kroczę, niemym krzykiem zraniony,
Moje serce pulsujące bólem i tęsknotą.
Oczy moje spełnione pustką i żalem,
Pragną spotkać twój wzrok, który już dawno zgasł.

Choć wokół mnie panuje mrok i beznadzieja,
Pragnę wierzyć, że wśród cierpienia jest jakiś sens.
Bo smutek, mrok i ból to odcienie miłości,
Głęboko w sercu bije, niezniszczalne jak głód.

Niech ten wiersz przyniesie oddech ciemnej melancholii,
Niech unosi się w powietrzu jak lamentacja żałobna.
Bo w romantyzmie pełnym mroku i rozpaczy,
Wciąż bije iskra uczuć, które są zatrute.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-06-14 Dodano: 2023-06-14 19:16:51

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie