Miłość żywiołów

Raz pokochał ogień wodę bez pamięci.
Nie przypuszczał nawet co się z tego święci.
Choć czuł, że ta miłość w zakazanym dziale.
Lubił ryzykować, nie bał się jej wcale.

Wciąż gorącem buchał, woda uciekała.
Przy jego miłości zdawała się mała.
Kochając z daleka, patrzyła za lubym
czując, że ta miłość wiedzie ich do zguby.

Chciał się wreszcie spotkać ogień rozpalony
w to uczucie wielkie wbić gorące szpony.
Czuł wibracją serca, że tragedia bliska,
a woda wciąż bokiem, choć ją żałość ściska.

Nie mógł ogień pojąć, czemu tak się broni,
a ona go chciała z całej duszy chronić.
Kiedy spała nocą, gonitwą strudzona
ogień podszedł bliżej, wprost w wody ramiona.

I zrozumiał wtedy o co jej chodziło.
Raz ostatni błysnął i już go nie było.
Zapłakała woda nad losem ognika.
I w promieniach słońca z tej tęsknoty znika.

Miłość wypaliła do szczętu oboje.
Niełatwo jest kochać, ona serca kroi.
Rozlewa się w ciele jak ten jad ropuszy.
I najtwardsze serca swą potęgą kruszy.



autor: Urszula Ciuba

autor

Urszula Ciuba

Napisany: 2024-04-23 Dodano: 2024-04-23 22:45:56

Ten wiersz przeczytano 194 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie