Misterium świtania

Dzisiaj dla odmiany z innej beczki :) Sądzę, że na razie macie przesyt brachykolonów :) Za jakiś czas dodam kolejne brachykolony, bo napisałam ich dość sporo.

Misterium świtania

Nim noc odpłynie, zanim dzień nastanie,
misterium światła na niebie się toczy.
Feeria barwna, jak w kalejdoskopie
gra światłocieniem.

Jasne popiele, ogniste fiolety,
ostrzem kolorów toczą walkę z czernią,
gaszą srebrzystą poświatę na niebie,
gwiazdy i księżyc.

Złoto i czerwień miesza się z fioletem,
tęczową wstęgę rozciąga jak skrzydła,
pierwsze promienie barwy wysycają
spektakl się toczy.

Mgielne welony z wolna wiatr przegania,
srebrzysta rosa - kolia diamentowa,
odbija promień, tuli się do płatków,
zanim przeminie.

Skowronek przejął słowiczą batutę,
śpiewem już wita boginie jutrzenkę,
arią poranną pokłon jej oddaje,
wielbiąc jej wdzięki.

Fiolet z błękitem, z oranżem, z czerwienią
tańczą na scenie - niczym baletnice,
zanim jutrzenka powita poranek,
z wiatrem odpłyną.

Barwni aktorzy, bardowie świtania,
kończą swój spektakl na porannym niebie,
ostatni akord, ostatnia odsłona,
wychodzi słońce.

Ty-y. dn: 16. 06.2021 r.

/wanda w./

autor

wandaw

Napisany: 2021-06-16 Dodano: 2021-08-30 13:57:07

Ten wiersz przeczytano 1934 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Sylabiczny Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie