Młodzieńcza miłość - roz. XXVII

Pozdrawiam Was kochani i pięknie dziękuję, za sympatyczne komentarze i głosiki:)

Począwszy od dnia dzisiejszego, będę dodawać tylko po jednym rozdziale - skończył się zapas, który napisałam rok temu. Teraz już muszę pisać na bieżąco więc Sami rozumiecie, a poza tym kiepsko z moimi oczami.


Rozdział XXVII

Minęły następne dwa miesiące, pobytu babci w szpitalu. Ponieważ wyniki były w miarę zadowalające, więc lekarz zgodził się na jej wyjście do domu. Wszystko wróciło do normy i znów toczyło się swoim rytmem. Pewnego dnia, kiedy to Ania obudziła się dość wczesnym rankiem, poprosiła mamę żeby pojechały odwiedzić babcię. Ela bardzo zaskoczona prośbą małej, zapytała – A dlaczego tak nagle i od samego rana, prosisz mnie żebyśmy odwiedziły babcię? – Ania po niedługim namyśle, odpowiedziała – Bo miałam bardzo zły sen, śniło mi się że babcia umarła – Kochanie, sny są przewrotne i jak śniło ci się że umarła, to znaczy że będzie długo żyła – Może i tak, ale jednak chciałabym do niej pojechać. Cóż było robić. Po przyjściu małej ze szkoły, zjadły tylko coś na szybko i ruszyły w drogę. Kiedy już były na miejscu, okazało się że z babcią wszystko w porządku, z czego obie bardzo ucieszyły się. Trochę z sobą pogadały, po czym wnuczka poszła zawracać głowę dziadkowi. Kiedy Ela została z teściową sama, ta powiedziała jej coś, co dało do myślenia - dotyczyło schorzenia, a konkretnie miejsca po operacji czyli szyi, a właściwie krtani. Lekarz uprzedził babcię, że gdyby tylko zaobserwowała napuchniętą szyję natychmiast ma wzywać pogotowie. Ela nieco przybita tą wiadomością, zapytała mamę – Czy od wyjścia ze szpitala, zaobserwowałaś już coś takiego? – Teściowa nie od razu odpowiedziała, z czego Ela wnioskowała że coś takiego miało już miejsce. – Mamo, powiedz mi prawdę – Tylko raz coś takiego zauważyłam, ale chyba mi się zdawało – Jak to zdawało? – Sama widzisz, że wszystko w porządku – No niby tak, ale wiesz że trzeba dmuchać na zimne – Tak, wiem – Powiedziała i uśmiechnęła się do synowej. Ela nie bardzo jej dowierzała, ponieważ babcia znana była z tego, że nie lubiła się na nic uskarżać. - Elżbieta ciągnęła dalej – A czy teraz dobrze się czujesz? – Oczywiście – Akurat ci wierzę – Naprawdę jest dobrze. – Nie wierzyła jej ale wymusiła przyrzeczenie, że jak tylko coś będzie się działo, zaraz zadzwoni po karetkę. Babcia wręcz przysięgła i w ten sposób choć trochę, uspokoiła synową. Zanim wyszły, jeszcze raz musiała obiecać że nie zawiedzie w wiadomej sprawie. Pożegnały się i popędziły na pociąg. Kiedy wróciły do domu, Zenek już był. Ela zwierzyła się mężowi z tego co usłyszała od jego mamy, na co on zareagował podobnie. Uradzili, że co parę dni ktoś do niej pojedzie, aby upewnić się czy wszystko w porządku. Było już późno a i wszyscy zmęczeni, więc udali się na spoczynek. Nazajutrz, dziewczynki poszły do szkoły, Zenek do pracy, a i Ela również do swoich zajęć u sąsiadów. Dziś miała więcej obowiązków, bo trzeba było umyć wszystkie okna i odkurzyć mieszkanie. Zabawiła nieco dłużej niż zwykle, a kiedy wróciła do domu, Zenek już był i płakał – babcia nie żyła.

autor

Isia05

Napisany: 2015-10-15 Dodano: 2016-09-03 14:59:30

Ten wiersz przeczytano 874 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie