Mój dom

https://www.youtube.com/watch?v=vwZKtT09eaU

Te schodzone buty i stary płaszcz na wieszaku,
czas z cicha upływa jak piasek w przetaku.
Dwa krzesła na krzyż, stół kuchenny pod ścianą,
wszystko razem tworzy, historię utkaną.

Zgarbiona już matka jak zawsze zajęta,
od wielkiego dzwonu, bywa uśmiechnięta.
Ciepłymi rękoma, przygarnia - całuje,
a ja mały synuś, wybranym się czuję.

To jest moja matka, mój dom, moje ściany,
nie pytaj o ojca, w kącie gdzieś zaspany.
Taki los naszych kobiet, matek, córek i żon,
że czas tu odmierza na kościele ten dzwon.

Drzwi zamykasz...schody, ostatnie spojrzenie,
zostaną w swych kątach znów dwa małe cienie.
Kiedyś może wrócisz, przez cmentarz do domu,
ta chatka bez matki, z ostatniego już tomu.

Dwie tuje, ławeczka, stare kwiaty i ty,
gdzieś na grób padają, synowskie twoje łzy.
Z przestworzy zaś słyszę matczyny prosty głos,
synu nie narzekam na okropny swój los.

Jak kiedyś uciekłem w miastowe zaświaty,
nie widziałem losów rodzinnej mej chaty.
Więc synu swej matki, teraz dwa domy masz,
jednemu swe kości, drugiemu serce dasz.

Siadasz z cicha w kuchni,już nikt się nie krząta,
kurant wystukuje...Boże już dziesiąta.
Czajnik nadpalony, patrzy smętnie w oczy,
wsłuchujesz się w ciszę,czy matka gdzieś kroczy.

Kładziesz stare buty i płaszcz na wieszaku,
pakujesz na wieczność swe serce w plecaku.
Swe serce i matki, na zapas by było,
aby tam w tym mieście, przy tobie już żyło.

"Dom - to wcale nie są ściany i sufity, i podłogi, ale ręce naszej matki" - Anna Kamieńska.

autor

anula-2

Napisany: 2017-08-26 Dodano: 2017-08-26 10:34:33

Ten wiersz przeczytano 3215 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie