Mój los

Od tamtej chwili już rok minął niestety.
Ja byłem wciąż wierny, byłem bez kobiety.
Ty byłaś szczęśliwa żyłaś jak szalona.
I z nim się bujałaś wciąż zadowolona.

Aż przyszły święta, spędzone beze mnie.
Wtedy poczułaś się bardzo mizernie.
I zrozumiałaś, że w życiu zbłądziłaś.
I do mnie po roku wreszcie zadzwoniłaś.

I mówisz, że mnie kochasz nie jego.
Że mąż jest ważniejszy niż romans z kolegą.
I z znowu Twe słowa mnie ranią i bolą.
Jak gdyby ktoś rany posypał mi solą.

A już zaakceptowałem życie w samotności.
Bo nie chciałem się wiązać z nikim w przyszłości.
A teraz przepraszasz i chcesz do mnie wrócić.
Mówisz by przeszłość zatrzeć, z głowy wyrzucić.

Czy to możliwe nie wiem doprawdy.
Bo dla mnie miłość i związek - to nie są żarty.
A Ty żono moja jesteś jak dziecko kapryśne.
Że do małżeństwa nie dorosłaś tak często myślę.

Choć teraz mówisz, że wiesz ze zrozumiałaś.
Że tak naprawdę to mnie zawsze kochałaś.
Że tylko przy mnie i ze mną chcesz być.
Że tylko dla mnie chce Ci się żyć.

I co ja mam zrobić nie wiem, nie wiem już sam.
Gdyż wątpliwości i wielkie obawy w swym sercu mam.
I nie wiem czy Twoje słowa znów nie są obłudne.
Dlatego podjęcie decyzji jest dla mnie tak trudne.

A każda decyzja ma nie jedną wadę.
I nie wiem czy ten ciężar udźwignąć dam radę?

autor

Pensatore

Napisany: 2007-02-01 Dodano: 2007-03-02 15:22:13

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie