Mój pierwszy rejs
Wierszyk ten napisałem pod wpływem własnych przeżyć i ... gdy miałem 20 lat.
Gdy lat dwanaście miałem
otaczał mnie świat marzeń,
wciąż podróżować chciałem,
by doznać pięknych wrażeń.
O palm marzyłem cieniu,
tawernach, portach świata,
siadając na kamieniu,
a myśl biegła skrzydlata…
Strzelałem z pistoletu,
jak Długi Bill z Zachodu,
chciałem zostać Winetou,
Kichotem lub Zagłobą.
Lecz przede wszystkim morze
me myśli pochłaniało.
Mówiłem czasem: ”Boże!
Daj mi choć łódkę małą!”
Pragnąłem być korsarzem,
wśród sztormów się widziałem…
Tak! Tylko marynarzem
najbardziej zostać chciałem!
(Lat parę przeminęło
od chwili tamtych marzeń,
gdy serce tak pragnęło
pozostać marynarzem.)
Nadeszła wreszcie chwila
-ot zwykły dzień jesienny,
gdy mnie-czyli cywila
ubrano w strój sukienny.
Dostałem spodnie modne
u dołu poszerzone,
ubranie dość wygodne.
Po prostu – wymarzone!
Półbuty leciuteńkie,
kołnierzyk granatowy
w trzy paski cieniuteńkie
białe, jak śnieg styczniowy.
Spełniło się marzenie,
pragnienie me najszczersze!
Czekałem z serca drżeniem
na rejs w swym życiu pierwszy.
…Czułem się nienajgorzej
w chwili, gdy oznajmiono,
że wychodzimy w morze
po łódkę zaginioną.
Los mi wyraźnie sprzyjał!
Jam oczom nie dowierzał,
gdy okręt nasz odbijał
łagodnie od nabrzeża.
…Sztorm szalał na Bałtyku,
fale się przewalały
przez działo, właz skrajniku
czyniąc łoskot niemały.
Chwilami silnik stęknie.
Wciąż patrzę, jak wspaniale
okręt rozpruwa piękne
wzburzone morskie fale.
Rozbija fal nawały,
przyśpiesza, czasem stanie,
chwilami zadrży cały
i znowu mknie w otchłanie.
Z rozkoszą wielką płynę
i to w swym sercu czuję
co chłopiec, gdy dziewczynę
raz pierwszy pocałuje.
Nie mogę dłużej pisać,
brak słów mi. Proszę wierzyć:
To nie da się opisać!
To wszystko trzeba przeżyć!!!
Ten rejs pamiętał będę
dopóki życia mego.
Przekażę jak legendę
dla synka kochanego.
Choć jestem czasem draniem,
przed Tobą się ukorzę
i powiem takie zdanie:
„Kocham Cię piękne morze!”
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.