Moje żagle

Płynę od zawsze morzem życia.
Ono i Bóg wie , co mam do ukrycia.
Płynę spokojnie, wiatr w żagle wieje.
Idą ciemne chmury, chcą przyćmić nadzieje.
Ściągam szybko żagle, nie zwijam jednego.
Wiatr sie nasila, gnie go jak dzewo.
by sie nie złamał.modle sie w góre,
Prosze Cie Boże!skończ tą wichure!
Żagiel sie łamie, słysze jak pęka.
Dla mojej łajby wielka udręka.
Bo to był żagiel nadziei miłości.
Bez niego łajba nosi imie samotności.

autor

ksiezyc

Dodano: 2005-03-16 19:26:56

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie