Może jesteś?
Dlaczego wszystko jest takie trudne,
gdy otulam cię gobelinem,
tkanym z pięknych chwil,
spędzonych razem w sieci...
Gdy w klapsydrze monitora,
przesypuję ziarenka szeptów, wyznań,
wirtualne słowa zamieniam w życie,
w którym wszystko ma sens...
Tulę cię kształtem źrenic,
tęsknotą cierpliwą,
prześladowaną dźwiękiem uczuć,
myślami goniącymi w przestrzeń...
Na wygaszonym ekranie,
brak odpowiedzi jest odpowiedzią
i ty w płaszczu marzeń,
pulsująca ciepłem...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.