Mrok egzystencji

Toniesz wolno w nurcie rzeki przemijania,
bezwzględny czas niszczy bezpowrotnie ciało.
Słyszysz jak w pamięci kruki wspomnień krzyczą,
tłukąc się o pręty woliery istnienia.

Uparty ból duszy miesza w wydarzeniach.
Patrząc na wyklętą ciemność martwej nocy,
co konając krzyczy o nicości losu,
wiesz że w próżnię trafia treść każdej modlitwy.

W samotnym cierpieniu, w dół po ostrzu brzytwy
strumieniem popłynął cały bezsens trwania.
Zamiera tęsknota za płomieniem życia,
stając się przeszłością zanim wzeszło słońce.

Na posadzkę bryzga jestestwo gorące
i z wolna zanika sen o wiecznym trwaniu.
Więdną poczerniałe konary pamięci,
za ten grzech jest karą klątwa zapomnienia.

Nie możesz już dźwigać tego brzemienia,
co w czeluściach mroku bez przerwy się błąka.
Więc bez przebaczenia w nieistnieniu znikniesz
sensu racji bytu nie poznawszy nigdy.

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2021-10-08 Dodano: 2021-10-08 09:57:37

Ten wiersz przeczytano 1179 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabiczny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie