My Dwoje

Dla Iwonki

Czasem zamykam oczy i widzę tylko Ciebie, myślę tylko jaka piękna jesteś moja Muzo.
Zakradasz się po cichu w mą duszę szeptem anielskiego głosu płynącego z Twych Ust.
Widzę ręce delikatnie głaszczące moje policzki, przyciągające mnie do namiętnego pocałunku.
Czuję mrowienie całego ciała, czuję ciepło, czuję rozkosz, wiem , że tu jesteś, tu blisko, a jednak tak daleko.
Myśli w głowie kołaczą, szukają odpowiedzi na wiele pytań, ale po co pytać?
Skoro na każde pytanie jest jedna odpowiedź, jasna przejrzysta i klarowna.
Jeśli cię widzę To znaczy że istniejesz, jeśli Cię słyszę to znaczy że do mnie mówisz, czyli jesteś tu i teraz.
Mimo pięknych słów warto choć na chwilę zamknąć Tobie usta, pocałować delikatnie muskając moimi.
Ten moment jest jak magia, jej niesamowitość, jej skrytość pozwala rozwinąć skrzydła, pozwala zapomnieć.
Zapomnieć?
Jednak nie zapomnieć, pozwala na zawsze pamiętać to co się w tej chwili wydarza, to co powoduj żar naszych dusz, uwalniających najskrytsze marzenia.
Marzenia o byciu, czuciu, o doznaniach.
O tym o czym właśnie zapomnieliśmy kiedy przez lata drzwi były przed nami zamykane i wszystkie nasze marzenia uwięzione.
Teraz znaleźliśmy klucz do wolności, klucz do spełnienia naszych pragnień, klucz do nowych doznań.
Klucz do nieznanego, dotąd nie pożądanego, dotąd nie odkrytego, albo skrywanego.
Nadszedł czas pójścia łąką wśród łanów żyta z radością rozgarniając kłosy na boki
kiedy wiatr zawiewa delikatnie po naszych licach My śmiało idziemy ku nowemu, ku nieznanemu.
Lecz po raz pierwszy bez lęku, bez strachu, z ogromną chęcią poznawania.
Widzimy na końcu zachód Słońca, jedni mówią to koniec dnia.
A my mówimy – Nie to nie koniec lecz tylko chwilowa przerwa, gdyż chcemy razem zobaczyć początek kolejnego.
Równie pięknego jak ten, który ustępuje.
Jednak ustępuje bo wiemy , że następny będzie jeszcze wspanialszy.
Kolejny obudzi w Nas znów coś nowego, coś co znów poruszy nasze dusze do wzajemnego poznawania.
W całej tej Twojej Anielskości czasami widać skrzydła trzepoczące na wietrze, wietrze unoszącym bezwiednie nasze ciał.
Ten zefir wieje swoją delikatnością, otula nas, a my nie chcąc mu przeszkadzać unosimy się w tak jego melodii.
Melodii kluczem do kolejnych drzwi.
Może kiedyś je otworzymy, może kiedyś zobaczymy co za nimi się kryje, lecz teraz mamy dużo.
Tylko czas wie czy będziemy otwierać te drzwi.

autor

Matias09

Napisany: 2021-12-20 Dodano: 2021-12-22 23:12:21

Ten wiersz przeczytano 760 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie