Na pustyni II

pod bosymi stopami ziemia spalona
słońcem jakiego dotąd nie było
ostatnie źdźbło trawy obrócone w pył

już nie ma pachnącej latem łąki
choć jeszcze wczoraj była zielona
wyschnięte skonało życia źródełko

spragniony ptak wodę kiedyś tam pił
nade mną niebo prawie przejrzyste
a tuż pode mną niezmierzalna głębia

studni do piekła z ludzkiej zawiści
i najgorszych obrazów z grzechów
szatan się dławi teraz ze śmiechu

jak zawsze bogatemu dzieci kołysze
gangrena świat dzisiaj okrutnie toczy
pęka serce z bólu jak u starego gołębia

palcem na chmurze jeszcze list napiszę
nowe myśli złapię w czerwonym słońcu
o tym co może się jutro wreszcie ziści

albo nadejdzie nareszcie dobrym snem
obojętności obawiam się bardziej od suszy
oaza wolności gdzieś daleko wciąż czeka

za chwilę karawana w dalszą drogę wyruszy
i ja razem z nią pójdę na samym końcu
może spotkam choć jednego
***
Człowieka

autor

Maciek.J

Napisany: 2022-08-15 Dodano: 2022-08-15 10:09:20

Ten wiersz przeczytano 875 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie