Na tropie Faustyny
O miłosierdziu mówisz -
do mnie ?
ja marny człowiek
li tylko wątpię
nerwy skołatane
tu ukoić pragnę
ach, między wierzbami
skradam się za świętą
nadziei niemożliwej
wśród świergotu ptaków
szukam
aby dostrzec
niepojęte piękno
w ciszy
modlitwy doskonałej
w cudzie
błękitu nieboskłonie
zdusić niewiarę
zrzucić piętno
mogę ?
odnaleźć
nikły płomień
miłości wielkiej
wzniecić ogień
tu pośród rzepaku
nad jeziorem małym
po prostu być bliżej
dziś mi tęskno
do Ciebie
Boże
autor
Akaheroja
Dodano: 2024-04-23 21:41:38
Ten wiersz przeczytano 203 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (14)
jestem absolutnie na TAK
...i głosuję
Osobista rozmowa z Bogiem.
Pozdrawiam z podobaniem.
Śliczny wiersz skierowany do Bożego Miłosierdzia.
Chrystus wiedzie nas różnymi ścieżkami...
Odnaleźć Go można w każdym zakątku, nawet w leśnej
głuszy.
Nad jeziorem i pośród rzepaku...
Pozdrawiam serdecznie z podobaniem:)
Piękny wiersz - modlitwa:)
Dobrego dnia :)
Piękny wiersz - modlitwa:)
Dobrego dnia :)
Sercem głębokiej wiary napisane wersy, z podobaniem
pozdrawiam ciepło i ślę serdeczności.
Piękny przepełniony wiarą wiersz...trąca czułe
struny...
Pozdrawiam cieplutko :)
Piękne spokojne wyznanie wiary.
Szczęść Boże.
Piękna modlitwa... Poruszające słowa...
Pozdrawiam ciepło :)
są takie chwile tęsknoty do bliskości z Bogiem.
Pięknie pozdrawiam.
Pięknie.
Dobrego dnia :)
Pięknie!
Z wiarą i rozmarzeniem.
Miło było przeczytać.
Serdecznie pozdrawiam
P.S. zmieniłabym na monolog.
Treść utworu jest pełna poszukiwań duchowych, w
których bohater, mimo swoich wątpliwości i słabości,
poszukuje miłosierdzia i bliskości z Bogiem poprzez
obserwację natury i modlitwę.
(+)