Na własnym pogrzebie

Tym, którzy nie widzą sensu w tym kim tak naprawde są. A zawsze znajdzie się ktoś, dla kogo są wszystkim...

Spoczya na mnie ciężar śmierci.
Ciężki,trudny, nie z mych chęci.
Życie,które jednym się na szczęście tylko śniło,
Moją dusze dziś zgasiło.

Cisza,którą teraz słyszę,
Która huczy u mych drzwi,
Cisza,w której się kołyszę,
Juz ostatkiem są me dni.

Wszystkie skrzętnie policzone,
Jak kamienie półszlachetne,
Które nagle w proch zgniecione,
Dzis już nic nie powiem chętnie.

Czy blask liści spadających, da mi słońca cichy promień?
Czy spełnienia ból poczuję, wiedząc wreszcie czym jest ogień?
Czy ja tylko sercem żyłam, bez spełnienia ludzkich pragnień?
Czy ja wreszcie zrozumiałam, że wartości nikt nie kradnie?

Co ja mogę dziś powiedzieć, nad mym grobem opłakanym.
Czy ja byłam liściem złotym przez artystów zasuszanym?
Może byłam duszy sercem, tym co nigdy się nie boi?
Może tylko tym człowiekiem,który szuka własnej drogi?

autor

marzycielka_18

Napisany: 2006-09-26 Dodano: 2006-10-12 14:09:34

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie