Nad przepaścią

Ciągłe zawodzenie męczy mnie.
Przyjaciele mnie kochają,
a ja wciąż nieświadomie krzywdę ich.
Nie wiem jak mam już przepraszać,
przebaczenie nie dosięga mojej duszy.

Życie straciło dla mnie swój smak,
w wyblakłym świecie idę boso.
Ze spuszczoną głową wędruję
aleją krwawiących cierni,
pokutuję za wszystkie swoje czyny.

Na urwisku zatrzymałem się
potężny wiatr szaleje wkoło.
W pamięci szukam tych chwil,
dla których warto jeszcze żyć
nie odnajdując ich zbyt wiele.

25.03.08 P.H.

autor

pablodx

Dodano: 2008-04-03 00:03:29

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie