W Naszej, Świętej...

Na chodniki i na dachy
sypią śniegi na dzieciństwa -
te obecne, zabiegane,
i te dawne, gdy Wigilia

była tłumna wśród rodziny,
niby jednej, a tak licznej -
dziadki, ciocie - w urodziny
tej dzieciny sympatycznej.

Tej przez rok wypatrywanej,
co to niby zległa w żłobie,
jako Boga naznaczonej,
który w ludzkiej jest osobie.

A za żłobem, w Świętej Ziemi,
polska sosna i pastuszek
i Maryja z Częstochowy -
wokół głowy ma wianuszek,

co promienną mocą sprawi
(przeciw złu pleciony wiarą),
że Rok Nowy się objawi
wymiatając smutną starość.

Dziś, choć wiara we mnie nie ta -
już wyrwana z naiwności -
to w ten czas zapadam w letarg,
marząc czasem o światłości,

która niesie łut nadziei,
gdy wśród pól czystości płótno,
że za sprawą śnieżnej bieli
już nie będzie dłużej smutno

w naszej, Świętej Ziemi.


Tego, na Święta i na Nowy Rok

życzy wszystkim

autor

autor

Goldenretriver

Napisany: 2022-12-16 Dodano: 2022-12-16 11:52:37

Ten wiersz przeczytano 1449 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie