Nawrócenie
A kiedy na głowę mi spadną popioły
I zagrzmią słowa: „Z prochu powstałeś
I w proch się obrócisz człowieku goły,
Oddasz ziemi, to co dostałeś”
Wtedy otworzy się serca komnata,
Przeciąg wywietrzy stos zatwardziałości,
Ohydne pamiątki zbierane przez lata
Ubrane w pychę nikczemnej podłości.
W różanych ogrodach promiennych
przestrzeni
Założę ubranie nowego człowieka
I ołtarz zbuduję ze świętych kamieni
Jemu na chwałę, za to że czekał.
autor
Paniko
Dodano: 2024-02-15 23:45:48
Ten wiersz przeczytano 330 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Piękny, głęboki wiersz!
Przepełniony wiarą.
Serdecznie pozdrawiam
Za Anną :)
Pozdrawiam
Witaj, nie wiem czy dotarła do Ciebie informacja, że z
dniem 15 marca 2024 nasz portal poetycki
wiersze.kobieta.pl ma być skasowany z całą jego
zawartością. Jeśli chcesz skopiować swoje wiersze, to
lepiej zrób to przed 15-tym marca.
Cała społeczność bejowa zbiera się u Patryka (amaroka)
i popiera wniosek walki o nasz wspólny dom, każdy
podsuwa własne pomysły, co można zrobić, żeby
właściciele portalu zmienili zdanie. Reprezentuje nas
oczywiście cenzor Pan Jan i to on prowadzi rozmowy na
wyższym szczeblu.
Zostawiam Ci link do ostatniej publikacji amaroka, tam
są wszystkie nasze komentarze, warto by było abyś jako
użytkownik Beja wypowiedział się w tej sprawie jako,
że tworzymy razem watahę, która tak łatwo się nie
poddaje.
https://wiersze.kobieta.pl/wiersze/konsultacje-spolecz
ne-sprawie-beja-591448
Pięęękny.
bardzo mocny przekaz ale pełen wiary
1: amen