Nie chce wiecej

Nie chce się zadręczać, zabijać, zasmucać
Że teraz tak samotnie, a kiedyś inaczej
Było wiec proszę daj uwierzyć słowom
Jakoby wszystko marność i nic nie jest trwałe.

Nie chcę Cię pamiętać choć wiesz jak mi trudno
Wyrzucić obietnice do kosza z kłamstwami
Obedrzeć z cieni oczy jeszcze mgłą zasnute
I myślą się, że błędem wszystko było karmić.

Nie chce więcej wracać do pełni zachodów,
Słońc nad niebem pod wieczór zwodzonych
Jak mosty nad rzekami oparte o wiatry
I szum fal z prądami tak wartko biegnący.

Nie chce więcej wierzyć w słowa szczere
Choćby złotem uczuć ktoś je przyozdobił
Choćby mi na głowę z radości plótł wieniec
Pełen bukiet słów i czynów jak diamenty drogich.

Już mnie wykończyła z wiatrami tułaczka
Już rzadziej przez okna na światy wyglądam
Przynajmniej pogoda piękna jest i zdatna
By z pustką porozmawiać i oddech jej oddać.

autor

W.R

Dodano: 2004-10-20 18:30:44

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie