Nie mogę zniszczyć tego czego...

człowiek nie powinien być, tak bardzo samotny
gdy ptaki sfruną z drutów, pożegnać się
przed odlotem

wieczór autorski ćmy
wycinanka w deszczu pomieszanych kolorów
żar świateł, wprawi ulice w otępienie
godzina za godziną, najprostsze rzeczy
stają się najbardziej skomplikowane
fermentuję powie-trze kamień o kamień
rośnie
(patrząc przez)
w oddechu odbicie obcego człowieka
(jak z okładki Hammera z 97'S
asymetryczna postać Paul Gray)
który nie potrafi być autentycznie zły


trzecia nad ranem,
huśtawka na wietrze w nieodmiennej pozie,
abstrakcja rzeczywistości,
lampy po chowały paletę barw w ziemi
przetarte pasma chmur, okalały pozostałość ogrodu
wyrasta ulica
wyższa niż ludzie
rozsiewa się na cmentarzu , ziarno dobra i zła
drzewa, strzepują pozo-stałość przesiąkniętej nocy
rośnie w pamięci, utopiony obraz oderwanych kształtów
łuna światła jako seryjny morderca
wskazuje, kolejnym cieniom dokąd mają iść


brzask, poczęty brutalnie, niewinna kopia
rozbite i sczerniałe spojrzenia
złudzenie miesza się,
z trudnym do
zidentyfikowania hałasem
hipokryci, zaab-sorbowani anglicyzmem i siecią 5G
pozostawiają małe dzieci
przy bezimiennej dolinie w takim samym kolorze

autor

wiatr z północy

Napisany: 2023-01-09 Dodano: 2023-01-09 22:33:18

Ten wiersz przeczytano 1621 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Przyroda Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie