Nie mówię do Słońca...

Na pustyni pełnej
Ziaren nieregularnych myśli
Szukam źródła
Najczystszej prawdy

Słowa tak samotne
Uciekają gdzieś
W powietrze
Które przygarnia je do
Nieokreślonej pustki.

Nie mówię do Słońca...
Ono śmieje mi się w twarz
Czując swą wyższość.

Nie mówię do Wiatru...
On jest samotnym podróżnikiem
Chwilą ,która trwa ciągle gdzieś indziej.

Nie mówię do Księżyca...
On nie zrozumie...
Lubi słuchać tylko o romantyzmie.

Niebo patrzy mi w oczy...
I jest o każdej porze
Mogę mówić do Niego-
Nie znika.

Ale tak naprawdę chciałabym
Zamknąć cały ten świat,
Zatopić każde słowo
W morzu
Twego spojrzenia...

autor

Alexandria

Dodano: 2006-10-20 12:59:42

Ten wiersz przeczytano 358 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie