Nie roztropny.

Czy można zapomnieć,
wyrwać z życia wątek i wyrzucić.
Chełpiąc się tym ze to nie ważne. NIE
-nie pokonam nigdy zwiniętego w duszy sumienia
I Boga przepraszając w myślach.
do dekalogu by słowem nie wrócić...
Nie da pogrzebać się duszy ani sumienia.

Goryczy pożar rozlany na sercu
to grzechów wartkie strumienie,
burzące tamy,niszczące mosty...
kiedy ja w końcu się zmienię.

Jak Faryzeusz-nadęty,hardy
brodzę wciąż w grzechu kale,
nie chcę przegrywać a czuję stale
że egzamin z życia zawalę

Wszak nieroztropnym oliwy braknie,
z ziarna na skale- nic nie wyrośnie.
Zakopany talent,najwyżej mchem porośnie
i po co spichlerze? kiedy już kur zapiał
Każdy przecież swój czas miał.

Dogasają ogniska.Ciemno.coraz ciemniej.
Daremne już marzenia,gdy czasu coraz mniej
Zycie przeminęło-zeszło
z babim latem odeszło.

to,to takie tam

autor

rysiores

Napisany: 2008-11-20 Dodano: 2018-03-22 00:50:47

Ten wiersz przeczytano 1120 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie