Nie zabijać szczęścia

Ten kryzys przyszedł, bo przyjść kiedyś musiał,
nie pierwszy przecież, daj Boże - ostatni,
kiedy zwątpieniem lęk fałszuje w duszach,
a serca w matni.

Zazdrość jak żmija strzyknęła swym jadem,
zdrowym uczuciom dopiekła na żywo,
ty mnie niesłusznie posądzasz o zdradę,
ja o złośliwość.

Jak surowica potrzebny nam spokój,
noc temu sprzyja, ważmy swe opinie,
gdy lęk ustąpi z wyobraźni mroków,
prawda wypłynie.

Popatrz, już świta, a nam kłaść się przyszło
wspólnie, zburzone już wojenne szańce,
niech nas połączy namiętności bliskość,
zmysłowym tańcem.

autor

karat

Napisany: 2013-10-31 Dodano: 2014-01-22 11:35:26

Ten wiersz przeczytano 2291 razy

Oddanych głosów: 54

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie