Nie zabijaj duszy
Płynęły dusze przez pola róż,
Przyodziane w myśli i słowa.
Gdzie żadnych wichrów i żadnych burz.
Od tego nas Panie uchowaj.
Czasem ktoś westchnął cichutko,
by piękno na zawsze uchować.
Gdy tak spodobało się smutkom
nad sercem poety królować.
Promyczek jasny tu zawsze wpadł,
od niego to twarze jaśniały.
Poszły marzenia na cały świat,
na skrzydłach spełnienia wzleciały.
Wielu już przeszło polami róż.
Wiem, że przeszłoby jeszcze więcej.
Jak można w niebo wbić ostry nóż?
Bez litości wziąć ziemi serce?
autor
Gorzka_kawa
Dodano: 2024-02-11 00:50:05
Ten wiersz przeczytano 393 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
Pięknie i poruszająco o miłości i tragediach, jak
sądzę.
Powoli odbieram panike i dramaty na Beju.
Nie likwidujcie swoich wierszy, bo dokladnie tego
wlaściciel oczekuje.
Serdeczniści Kawusiu.
"Jak można w niebo wbić ostry nóż?
Bez litości wziąć ziemi serce?" - te wersy mówią same
za siebie, proszę nie likwidujcie tego portalu.
Uściski dla Ciebie, piękny i mądry wiersz :)
b.dobry teksy
Przepięknie, sama się zastanawiam jak można, bo moja
dusza też w strzępkach. Pozdrawiam
Pięknie...miłej niedzieli.
Ładnie, poetycko.
Witam,
poetyckie metafory, pełne wzniosłych tonów - a mimo to
podstawy człowieczeństwa;
-dusze i
-serca.../+/
Pozdrawiam.
Za Anną :)
Pozdrawiam
tak, wielu już przeszło polami róż, a teraz trzeba o
te pola zawalczyć.
Nie doceniamy wpływu na nasze życie piękna otoczenia,
czułości, bliskości. Pozdrawiam cieplutko z
uśmiechem:)
Ten wiersz podkreśla wartość duszy i piękna, apelując
o szacunek dla życia i jego skarbów, niezależnie od
przeciwności losu.
(+)
Piękny.
Jak miłość co zwycięża śmierć.