Niebo...Ziemia

Srebrnym skrzydłem okrył
mnie
mój Anioł
Ustąpił
chłód miejskiej nocy
Zniknęła
szarość miejskich snów
Zstąpiły zewsząd białe dusze
Sztuczne usmiechy
na martwych twarzach
Żadnej ekspresji
w zwiewnych ruchach

Tak mało ludzkości
w tych ludzkich duszach

Mały Dawidek(zmarły syn sąsiadki)
siedział na piasku...
bawił sie grabkami

To nie on!nie on!
krzyczałam
Powinien biegać
bić i niszczyć zabawki

Zabierz mnie stąd!
To nie jest NIEBO!

Smutne oczy
mjego Anoła
widziałam poprzez mgłę
Lecz zabrał mnie spowrotem
do
autentycznych uczuć
krzyku
wrzawy
ulicznych świateł
żywych ludzi o duszach zamkniętych
w materialnych ciałach

Tak było dobrze...

autor

Rei Hino

Napisany: 2008-07-29 Dodano: 2008-07-29 12:22:12

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie