Nierdzewni

dryfuję na drzwiach swojego domu
zasypiając na stosie książek
przywiązanych do nogi
niczym kule dawnych więźniów

kolejny raz rzucone
kości orzechów laskowych
triumfalnie ukazują twoje imię
kończąc samotną robinsonadę

znalezione złotko od czekolady
ofiarowuje nierdzewność na wieki
czyniąc mnie królem choć nigdy
nie wstanę z kolan miłości
odciśniętej na skórze
jak gorący ślad na gofrze
bieżnik naszych dni na każdą niepogodę

obchodzę dookoła twoją sukienkę
niczym pole lnu doświadczając
niekończących się wschodów piękna
i czuję się jak diabełek pyłowy
zdolny unieść i zawirować
każda twoją ulotną cząstkę
wyrzucić ją w kaskadzie wielobarwnych
fajerwerków na słonecznym niebie
by opadła rojem palących się meteorów
zapalając moje źrenice
widocznym uwielbieniem

autor

Grusana

Napisany: 2020-06-12 Dodano: 2020-06-16 19:41:32

Ten wiersz przeczytano 741 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie