Nikt nie zabroni mi

poczekam do końca
aż zgaśnie ostatnie światło
mrok czarny ogarnie mnie
a i tak będzie za jasno
choć skryć się nie mogę
próbować nikt nie zabroni mi
szukać nikt nie zabroni mi
w bezimienną samotności twarz
przemienić siebie, świat
nikt nie zabroni mi
z karabinem wyczekiwać szczęścia
by go móc zabić gdy się tylko pojawi
nikt nie zabroni mi
i wzniecać żar radości
świata pomyślności zapalić świece
nikt nie zabroni mi
tafli życia odłamkami
wyryć w sercu czyimś ślad
nikt nie zabroni mi
nikt z was,
wy śmiertelni
tacy sami
z tej samej świata materii ulepieni
bezimienni-
nikt z was nie zabroni mi

autor

inte(

Napisany: 2007-03-20 Dodano: 2007-12-22 15:34:45

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Wrogi Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie