Noc majowa...

Noc majowa, czyli śmierć poezji


Już zaszło słońce – słońce majowe
Noc wokół srebrem sypie na głowę.
Śpiewają ptaki. Jakie? – ja nie wiem.
Noc jest drzew szumem i ptaków śpiewem.
W tę noc po parku, lekko podchmielon
Szedł sobie chudy student angelo-
logii z dziewczyną (bo miał dziewczynę).
I ona była wstawiona krzynę.
I nikt do końca nie wiedział tego,
Czy to nalewka z łez Gałczyńskiego,
Czy noc majowa i księżyc, który
By „swoje robić” wyszedł zza chmury.
Latarnie w parku i na ulicy
Chciały się zaraz zrównać z księżycem,
Więc blask błękitny sypią na głowę.
(Bo te latarnie były gazowe.)
Było tak ślicznie i poetycznie,
Przy tym angelo- bardzo -logicznie,
Że chłopak w cieniu klonu się schował
I swą dziewczynę w usta całował.
No i zapełnił się w mig park cały:
Setki aniołów po nim latały,
A cherubiny i serafiny
Kręciły w głowach chłopca, dziewczyny,
Słowik w jaśminach poezję ronił...

A wtem: chłopaka telefon dzwoni:
„My zapraszamy pana gorąco
Razem z osobą towarzyszącą
Na pokaz garnków i sokowarek
I mamy prezent dla każdej pary.”

Nagle nadeszła chmura burzowa
I księżyc za tę chmurę się schował,
Zamilknął słowik, ucichł park cały,
Wszystkie anioły gdzieś odleciały,
Tylko latarnie świecą mdłym blaskiem,
Jak gdyby komuś robiły łaskę.

autor

jastrz

Napisany: 2020-05-29 Dodano: 2020-05-30 00:00:03

Ten wiersz przeczytano 974 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie