nowe szaty króla

bez pożegnania

pierwsze odeszły brzemienne smutkiem obłoki
wylewać łzy nad odległym oceanem

ich śladem odpłynęły strumienie
w przestrzeń i w głąb

płowiejąc bladoniebiesko
zawstydziło się niebo

próbowałem zatrzymać ptaki

kiedy opuszczały mnie motyle
niemal zapomniałem już…

w rozedrganym powietrzu tworzę miraże
tego co
było byłoby nie będzie mogłoby być

śniąc o szatach króla
przed świtaniem

marznę w poświacie gwiazd
przesuwając dłonią
po oszronionym nieobecnością posłaniu

w południe

spalam się w blasku słońca
rozsypuję powoli na biliony kryształków

możecie nazywać mnie pustynią

autor

beorn

Napisany: 2014-09-17 Dodano: 2014-09-17 19:01:09

Ten wiersz przeczytano 1220 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie