Nowy dzień.

Słońce uśmiechem wita nowy dzień.
Wstaje powoli wśród liści znika cień.
Rosa łzy ociera kwiatem koniczyny.
Budzą się pąki róż i kwiaty kaliny.
Główkę swą podnosi zaspany kaczeniec.
Ku słońcu, wzdycha zakochany młodzieniec.
Rzeką swą wstęga otacza las.
Jej szum cichutko budzi uśpiony głaz.
W lustrze wody dziewczyna rozprasza włosy swe jak łan zboża i je czesze.
Mgła opada wolno, jak welon biała.
Ziemia prosi , ogrzej mnie słońce jestem taka smutna.
W oddali słychać śpiew małego słowika.
Dzięcioł już pracuje, leczy drzewa, znika.
Gdzieś w górę wysoko wzbiły się sokoły.
Starsi idą do pracy a młodsi do szkoły.
Wstaje nowy piękny dzień…
Jasny i słoneczny.
Przeżyj go godnie, bu jutro był lepszy.

autor

Wiezien_czasu

Dodano: 2006-02-16 16:16:23

Ten wiersz przeczytano 2303 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie