Oczy w kolorze głębokiego smutku

Kosmyk włosów co wskazuje łzom kierunek.
Z oczu źródło jak z kamiennej bije ściany.
Tam chusteczka, która biegnie na ratunek,
spierzchłym wargom, solą z duszy wyczerpanych.

Zdominował obraz żalu myśli płoche.
Bez pytania, wspomnieniami rozpacz zmącił,
przez to wszysto wycieńczony cichym szlochem,
zagubiony w ust czeluściach zadrżał kącik.

Dłoń wtulona wciąż podpiera rąk filarem,
firmamenty trosk rzeźbionych w ołtarz łkania.
Ściska gardło gorycz pętlą niebywale.
Trwogą serca nasączona twarz się słania.

A to wszystko jest miłości iloczynem,
za kochanie co je spłacasz dziś w kredycie.
Ciężkie raty, tak jak ciężko przełknąć ślinę.
Za rozłąki amor liczy wszak sowicie.

autor

Arturro

Napisany: 2020-08-25 Dodano: 2020-08-27 14:42:06

Ten wiersz przeczytano 985 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie