Od (nie)chcenia

Prosty tekścik zamieszczam - zgoła nic odkrywczego,
nic, co puentą porazi, wstrzyma dech potomnego...
W końcu zwykła kobieta prawo ma by bajdurzyć,
gdy jesienny poranek miast pobudzać, śmie nużyć.

Zatem z góry przepraszam tych, co szukać chcą cudu.
Piszę, bo mam ochotę, albo zwyczajnie - z nudów.
Jesień rwą się zbudziła - między kawą a deszczem.
Barwy słota rozmyła - pisze refren z szeleszczeń.

Szumi w uszach. Coś strzyka w barku, w prawym kolanie...
Nie ma jak wyczarować słońca w oknie, na ścianie...
Czytam wasze poezje – śmiech z nostalgią zmieszany,
wersy o czekoladzie, miłość za parawanem,

astry, które w ogrodzie, jeszcze wciąż się panoszą,
krople płyną po szybie... Ślady minionych wiosen.
Nic nie będzie ambitnie wzruszać w tekście niniejszym
Głowy nie mam do tego - głowy, musu i chęci.

Idę teraz poczytać ogłoszenia o pracy.
Chleba trzeba jesienią, a za wiersz zero płacy!

autor

grusz-ela

Napisany: 2013-09-16 Dodano: 2013-09-16 12:31:37

Ten wiersz przeczytano 2517 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie