odczarować życie
Cisza!
zakrzyknął ktoś z boku,
to widz, aktor i teatr w jednym,
sztuka bez widzów,
układ niedobry,
scenariusz - zepsuty,
i gra, mierny występ dla samego siebie,
Światła zgasły,
krzyk!
obudź się!
ze sceny zejdź i podnieś ten
kwiat rzucony dawniej,
podeschły lecz jeszcze
kolorów nie stracił,
zapach ten odświeży Ci zmysły,
i wpół obejmij mrok,
dłońmi rozszarp kurtynę zwątpienia,
usta pobudź do krążenia,
biegnij, już, teraz!
ramionami ogrzej i zamknij w nich
już na zawsze.
autor
Caym
Dodano: 2010-08-19 12:03:54
Ten wiersz przeczytano 456 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
samotność zagrała rolę niebanalną, aby uwolnić się
Podoba mi się scenariusz, ładny bez dekoracji, tylko
kwiat Niezły Zdolności układania przestrzeni Niech
się rozwinie realnie a czary :) czy będą? Nikt nie
uwolnił się od nich, przeniosły się do zmysłów Plus
Pozdrawiam Jest pięknie:)
Niebanalnie..teatralnie.."ci" jednak z małej..gdy
zwracasz się do ogółu a nie do konkretnej osoby.. M.