Odrodzenia czas....

...żeby się ut­rzy­mać, trzy­mam się życia mocno...nie wiem tylko, czy starczy sił i jedno dob­re słowo...przepraszam...aby odrodzić się i żyć na nowo..

.

Ból, rzecz to rodzinna, dobrze to pojmuję,
ukrywam cierpienie, po co innych martwić,
zostaje świadomość, drogo to kosztuje,
nocą przed zaśnięciem pragnie umysł dławić.

Cisza w samotności, w duszy to milczenie,
jest siła do walki, chociaż wieje chłodem,
krążę w zawieszeniu, żal pali sumienie,
dzień po dniu wspomnienia stają się osądem.

I rozmawiam z sobą, długie to rozmowy,
myśli krążą sennie, krzywdy nie przegonią,
popadam w zadumę, stan to dziś zimowy,
widzę znów rodzeństwo, łzy nie są już bronią.

Trzeba dobrze zważyć, zmianę w sobie czynić,
jak jutro postąpić, nadal trwać w tej próżni,
czas tak szybko biegnie, przeszłość będzie winić,
znowu się przypomni, jak jesteśmy różni.

Czas uczynił swoje, zatarł złe obrazy,
łagodnieje wnętrze, myślom bieg odmienia,
co przyjdzie uczynić, zapomnieć urazy,
rękę zgodzie podać czy nieś swe cierpienia?


.

...zwątpienie jest potrzebne każdemu, aby mógł się od­rodzić, zmienić się... uda mu się tylko wtedy, jeśli uwierzy, że może to zrobić...

autor

Halina53

Napisany: 2016-10-02 Dodano: 2016-10-02 09:54:49

Ten wiersz przeczytano 1248 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie