Odszedłeś?

Słońce roztopiło swoją duszę
I kapało jak miód z nieba
Okryło kroplami brudny proszek śniegu

Pamiętam ten dzień
Wtedy śnieg przykrył moje marzenia i ideały
A w pamięci wyrzeźbiłam
Obraz odchodzącego człowieka
Który grał główną rolę zawiści i cudu

Moja miłość obracała się w nim
Której nie widział
Nie dotykał

Odpłynął miękko
Zostawiając słodkie pocałunki
Na koniuszkach palców
I urocze milczenie
Które czasem jest zbyt głośne

Dlaczego uczyniłeś mnie tak bezbronną
Czyżbym była słabsza
I bardziej światem zakażona

Strumień czasu
Już nie zmyje przysięgi miłości

Więc śpij
Nic już nie zakłóci spokoju twego
Ciszy i martwoty

autor

Patrycja Kulik

Dodano: 2006-02-08 18:49:05

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie