Ognisko
Przykucnięty gdzieś na starym kocu,
z siwą głową opuszczoną nisko,
przecierając przemęczone oczy
siedzę, myślę i patrzę w ognisko.
Bardzo dobrze to ciepło pamiętam
i ten blask co rozpraszał ciemności
gdy płonęły dni zwykłe i święta
moich smutków i moich radości.
Moich wzlotów i moich upadków,
pięknych marzeń i pomysłów co dnia,
drobnych szczęść osiąganych rzadko
i beztrosko rzucanych do ognia.
Tak się palił mój życiowy ogień,
raz pożoga, raz tylko płomyczek.
A dokoła ciepło miłe, błogie,
a to ciepło to przecież me życie.
Noc odchodzi co raz mniejszy płomień,
jeszcze czasem jakaś iskra trzaśnie
Ech, dorzucę parę nowych wspomnień
zanim całkiem ognisko mi zgaśnie.
autor
staryhotel
Dodano: 2015-01-08 18:21:43
Ten wiersz przeczytano 1379 razy
Oddanych głosów: 18
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (20)
ślicznie, uroczo, bajkowo o życiu, pozdrawiam
serdecznie
Klimatycznie nostalgicznie i bardzo przyjemna forma
Jeszcze raz przepraszam za przedwczoraj;)
Zdrówka!:)
Bardzo piękny Twój wiersz. Przeczytać i zamyśleć się.
Wspomnieć nasze ognisko. Jedne płonie, drugie dogasa.
Trafnie to opisałeś. pozdrawiam mile.
b. ładnie o moim ulubionym żywiole
pozdrawiam:)
W tych paru strofach ująłeś wszystko co istotne.
Również coraz częściej powracam wspomnieniami do tego
co pamiętam i do tego co bezpowrotnie minęło.
Zastanawiam się co mnie jeszcze spotka i co pozwoli
cieszyć radością taka jak za dawnych lat. Ciekawy
wiersz. Miło było przeczytać:) Pozdrawiam:)