Ogród Czasu

Rozmarzonym ludziom...

Chcę zamknąć gdzieś wszystkie wspomnienia, wszystko co dobre,
wszystkich, których chce pamiętać.
A gdyby tak zasadzić w ogrodzie słoneczniki?
W każdym płatku kwiatu
Zamknę jedno wspomnienie,
jedną myśl, jedną osobę.
A jeśli zła przeszłość
dostanie się do mojego ogrodu?!
A jeśli zasieje swe złowieszcze nasienie wśród moich słoneczników?!Jeśli zburzy spokój i harmonię w moim ogrodzie?!
Wtedy wezmę się za wyrywanie chwastów.
Wtedy wyplewię cały mój ogród z roślin zła.
A potem postawię wysoki płot, żeby nikt nie mógł ukraść moich słoneczników-kwiatów czasu, szczęścia, miłości...
Będę przesiadywać w moim ogrodzie, w którym czas staje w miejscu, żeby ukoić zaniepokojone myśli, ukoić zmysły...

Gdy mrok zamyka swe bramy, za murem słonecznikowego ogrodu Słońce promienieje szczęściem a ja wraz z nim...

autor

stokrotka7714

Napisany: 2007-11-10 Dodano: 2007-11-10 19:50:55

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie