Okno (Villanella)

* * *

Podwórze tak tu małe, tak ciasne, że moje.
Okno przeciwko oknu uchyla firanki,
ręka starej kobiety, troszczącej się o mnie

schodzi ze mną po schodach, gdzie ten rudy chłopiec,
co chorował na Downa - szczur w potrzask schwytany,
oddaje mi po latach to, co było moje.

Nieuleczalne piękno... zatrzymuję oddech,
jak wtedy, gdy ze śmiechem - tknięty kamieniami,
zdejmując rękę z czoła wyciągał ją do mnie.

Uciekałem od tego obrazu spod powiek,
a on czekał z krwią w dłoni, z uśmiechem na twarzy,
jedną chwilą skazując całe życie moje.

Patrzyliśmy na siebie. Na zewnątrz, w wieczorze
śnieg zamykał latarnie, zmieniały się trawy,
z czasem deszcze i wiatry skłóciły się o mnie,

bym już wracał po schodach, znów wyższych o stopień,
do wspomnień, tych sprzed chwili, tych zaraz nad ranem,
na podwórze tak małe i ciasne, bo moje,
w ręce starej kobiety troszczącej się o mnie.


* * *
http://tinyurl.com/n8cr3sr

autor

Yellow Submarine

Napisany: 2013-06-14 Dodano: 2013-06-14 10:23:27

Ten wiersz przeczytano 1411 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie