okno i wiatr

Okno i wiatr.
Siedząc przy oknie
jak przed telewizorem,
samotność ogarnia
mnie wieczorem.

Słyszę wiatr,
co siłuje się z oknem,
jak bardzo długie
mogą być dni samotne.

Wsłuchując się
w jego wycie,
wspominam
dawne życie
przy kochanej kobiecie.

Wiatr wzmaga się
i z oknem walczy,
a mnie ma
na resztę życia
sił wystarczyć?

Już ucichł
i padł zmęczony
w karuzeli życia
jestem zakręcony.

Wiatr,
nie odpuszcza
i się zrywa,
muszę dobrze zamknąć okno
bo je powyrywa.

Okno i wiatr
to samotny świat,
gdy wiatr okno zrujnuje
to ten świat zresetuje.
Może powiem mu dziękuję.

autor

JAKGREGOR

Napisany: 2013-12-23 Dodano: 2013-12-23 02:47:16

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie