Ona,

egoistka jestem, będę kocham cie, ranisz. wiesz ?

Przekręciła klucz w drzwiach, tylko raz
Przecież wiedziała, że za jakiś czas będzie spowrotem
Odetchnęła, delikatnie, całkiem jak motyl
Zaczęła powoli schodzić schodach,
W jej głowie znów wybuchła plątanina myśli
Szała, padał deszcz, to dobrze,
bo na deszczu nie widać łez
Nawet nie próbowała ich ogarnąć,
zaglądała w wystawowe szyby, uśmiechając się sztucznie
do przechodniów, łzy były niezauważalne, bo na deszczu
Znów pomyślała o nim, jak bardzo kocha,
jak strasznie nie chce stracić, wciąż milczała
Na ulicach jednostki ludzi, którzy odważyli się wyjść z domu
Udawali, że są szczęśliwi, z resztą tak samo jak ona
Szczęścia nie da się kupić, nie można dostać w prezencie
To przecież chore, że każą jej oddać co sami dali
To przecież dziwne, że została sama, a podobno
podobno tylu ludzi ją kocha
Każde kłamstwo bolało ją teraz bardziej, mocniej,
Spojrzała na zegarek, było już chyba późno
Bo szybkim krokiem ruszyła w stronę domu
Myśli o nim zabijały ją wewnętrznie, chciała mówić
Powiedzieć pragnęła, że jest jej przykro, że bardzo
Przekręciła w drzwiach klucz, tylko raz
Klucz z czerwoną nakładką
Ona już nie musiała udawać, że jest szczęśliwa
Ona jest mną, od kiedy zamyka drzwi za sobą

autor

Sylwuń

Dodano: 2007-04-23 19:37:49

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie