Oni

Maćkowi.

Życie jest grą, a człowiek graczem.
Umieścić w nim archipelag wysp rozległych,
wysepek pasji pełnych, tych wykrzyczanych,
niemych.
Z życiem w szachy zagrać, czy można?
Tu nikt nikogo nie słucha,
w szachowych pionkach wzmaga się psotność
gorsząca.
W noc atłasową, koniki i gońce, wiercą się,
w pościg się udają, w tych polach i szeregach.
Do wież zbliżają się w półsłowach
jakby chciały je eksplorować,
wśród krętych schodów, lub w półcieniach.
Jak utrzymać w ryzach ten zastęp?
To niepodobna zda się.
Ono też zawsze umyka, grać w szachy nie umie, jak ja.
Nie można serca zatrzymać, pozostawione w bezruchu, przestaje bić.
Jest jak ptak uwięziony, co zapomina
skrzydeł używać, bez nich nie umie żyć.
Oni- wyspy tylko szczęśliwe,
czy to jest możliwe?

autor

Annna2

Napisany: 2020-06-23 Dodano: 2020-06-23 17:50:06

Ten wiersz przeczytano 1391 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie