ONO (oczami dziecka)

Znowu się kłócą, trzaskają drzwiami
mówią: skończone między nami!
Tato wybiega wściekły jak osa
a mama szuka chustki do nosa...

Nie, nie płacz mamo! Mówię cichutko
tacie złość przejdzie, trwać będzie krótko!
Ty nie rozumiesz – mierzwi mi włosy
poznasz tę gorycz gdy będziesz dorosły!

Zamykam swój pokój na łóżko padam
biorę ciasteczko z niesmakiem je zjadam
żując je wolno swoją naturą
wciąż zastanawiam się nad tą burą...

I wiem na pewno, że chcę tak zostać
z dziecinnej skóry się nie wydostać!
Dorosłe życie tyle ma cierni...
A teraz myślę: czy są sobie wierni?

Kumpel mi mówił,że zdrada jest wtedy
gdy tato pójdzie do innej kobiety!
Wyglądam oknem - nie, wciąż tam stoi
wściekły i smutny, wrócić się boi!

Zawsze tak robi, stoi na rogu
i wdycha w płuca smród tego smogu...
A potem wraca potulnie, cichutko
i zwykle trwa to bardzo krótko!

Nie, to nie zdrada! Poszedłby tam...
Nie, nie! Na pewno! Ja tatę znam!
On kocha mamę a mama jego!
Mama nie mogłaby żyć bez niego!

Siadam w kąciku i żuję gumę...
naprawdę bardzo chciałbym zrozumieć!
Ale gdy pytam dostaję milczenie
A potem mówią - jak się ożenię...

A ja się żenić nie mam zamiaru!
Kłótnie w małżeństwie nie mają umiaru!
Będę samotnym podróżnikiem
życiem nie będę dzielił się z nikim!

Najbardziej to lubię, gdy tato wraca
on zawsze smutki mamine skraca!
Przynosi kwiaty i czekoladki
a potem chodzą znowu na randki...

A dzisiaj? Dziś jest zupełnie inaczej!
I przez drzwi słyszę jak mama wciąż płacze...
Kumpel mi mówił coś o rozstaniu
i do rozwodu się szykowaniu...

Serce łomocze w oczach coś pali!
A może dom mój właśnie się wali?
Lecz słyszę drzwi zgrzyt i szeptów drżenie?
Nastawiam ucha, przykuwam spojrzenie...

Wybiegam do nich i obejmuję!
Nie wiem, co myślę nie wiem, co czuję!
Już się nie kłóćcie – głosem stłumionym
mówię to do nich – jestem zmęczony!

A oni znowu tak patrzą na siebie
jakby spotkali się w siódmym niebie!
Tato całuje mamę po rękach
mówi, że kocha ją i że jest piękna!

Mama się śmieje, mocno mnie tuli
ja w jej ramionach chciałbym się skulić!
Jesteśmy rodziną – znów mama płacze
i nigdy, przenigdy nie będzie inaczej!


1996

autor

ZOLEANDER

Napisany: 2013-05-10 Dodano: 2013-05-10 11:31:20

Ten wiersz przeczytano 1388 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie