Opuszczony człowiek

www.eveninger.net

Wśród roziskrzonej ciszy wszechwładnej
Łza jedna spływa i w pościel wsiąka.
I nie ma wiary, ni krztyny żadnej
Radości – tylko dusza się błąka
W ciele więziona. Z sercem w gonitwie
Zdyszana, chora wciąż się podrywa.
Szlocha bezgłośnie w jasnej modlitwie,
Czasem zwycięża, to znów przegrywa.

A człowiek? Cichy, spokojny, smutny...
W puściutkich dłoniach ulotna mgiełka.
Zza drzwi los zerka – srogi, okrutny,
Patrząc na zyski swego piekiełka.
Człowiek się poddał – krew wartko płynie
Z rany zadanej swą dłonią własną.
Powstał – by upaść... i teraz ginie...
Dla serca w piersiach było zbyt ciasno...

Październik '05 Z tomika "Spacerując samotnie ulicami"

autor

Marcin Wieczorek (Eveninger)

Dodano: 2008-06-29 02:47:02

Ten wiersz przeczytano 783 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie