Orzeszek - 23

proza

Wyszłam na werandę i ponownie zawołałam psa. Zagwizdałam, lecz odpowiedziała mi cisza. Pochyliłam się, żeby zajrzeć do budy. Wtedy zobaczyłam, że na trawie leży czerwona skórzana obroża.
- Gdzie podział się Duszek? - myślałam gorączkowo. - Trzeba sprawdzić altankę - powiedziałam na głos sama do siebie.
W altance nikogo nie było. Znalazłam ich w dawnym garażu. Nie wiem, w jaki sposób pies dostał się do środka. Pewnie ktoś nie zamknął drzwi, albo Duszek jakoś podniósł skobelek. Teraz to już było nieważne.
W głębi pomieszczenia, tuż pod kopczykiem siana zobaczyłam czarno-białą plamę. Gajka podbiegła do mnie i powitała krótkim meczeniem. A Baja i Duszek leżeli tuż obok siebie. Był to widok tak rozczulający, że w moich oczach zalśniły łzy. Ten pies, który chciał uśmiercić króliki, teraz zaprzyjaźnił się z maleńką kozą.
Usłyszałam skrzypnięcie furtki. Przyszedł Orzeszek z Malwinką. Chcieli przywitać się ze zwierzętami. Dzieci były zachwycone, gdy po cichutku zaprowadziłam je do koźlarni. Mała marudziła, że nie chce iść na śniadanie. Przestała narzekać dopiero wtedy, gdy Orzeszek z poważną miną powiedział, że bez niej byłoby wszystkim smutno.
Od czasu, gdy zwierzaki się zaprzyjaźniły, nie trzeba już było zamykać kóz. Duszek też biegał swobodnie po ogrodzie i po podwórku. A Baja, dopóki nie urosła, wchodziła do psiej budy na drzemkę. Olbrzym leżał wtedy na zewnątrz z rozanieloną miną. Pilnował, żeby nikt nie przeszkadzał jego podopiecznej.
Obie kozy często wyjadały Duszkowi karmę z jego wielkiej miski. Znosił to ze spokojem. Wiedział, że zaraz ktoś przyniesie mu nową porcję. Dzieci dbały o to, żeby zwierzęta nie były głodne. Orzeszek sprzątał po kozach bez przypominania mu o tym. A Malwinka zanosiła jedzenie wszystkim zwierzakom.
Od początku nowego roku szkolnego Romek i ja mieszkaliśmy razem. Byliśmy już małżeństwem. Ślub był skromny. Malwinka, ubrana, oczywiście, na różowo, podziwiała moją długą białą sukienkę. A Orzeszek wyglądał bardzo elegancko w granatowym garniturku.
Sprzedaliśmy dom Romka. Zamieszkała w nim nowa rodzina. Nie mieliśmy już kłopotów finansowych i cieszyliśmy się życiem.
Romek często jeździł do lecznicy rowerem. Zaczęliśmy budowę garażu dla dwóch samochodów - Jagi i pikapa Romka. Dzieci nazywały go Pikusiem. Wkrótce wszyscy tak o nim mówiliśmy.

cdn.

autor

szadunka

Napisany: 2022-08-27 Dodano: 2022-08-27 01:01:45

Ten wiersz przeczytano 1112 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie