Ostatnia przeszkoda

Nie było to wielkie, nie było piękne,
jesień we włosach, zima w oczach,
nigdy nie zakwitła ta pokrzywa,
ryta wstęga na jej liściach płochych

Przepraszał ją za swe marzenie
za biały dymek wśród chmur,
za kępy lśniącej w słońcu trawy,
za jedną nutę pieśni skowronka.

Myślał, ze jest ostatnią przeszkodą,
że jej nie ominie, nie przejdzie,
ona sama się otworzyła szeroko,
ale za nią tylko wieczna iluzja.

I kiedy już zaśnie samotnie
bez sukienki, bez dotyku rąk,
na jednej z tych łez niebiańskich,
co dają nową duszę, nowy żal

autor

Zbuntowany Wędrowiec

Napisany: 2008-01-30 Dodano: 2008-01-30 09:40:42

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie