owoc miłości

dla wszystkich odwiedzajacych mojego bloga: http://tajemnicemikrona.blogspot.com/ czekam tam na wasze opinie i komentarze:)

Gdyby smutek goił dusze,
bez milosci żyć sie dało,
już by dawno piękne dziewcze,
w głebi serca nie cierpiało.

Jednak droga przeznaczenia,
krętym scieżki jest wiedziona,
i niejedna przez to dusza,
cierpi sama, opuszczona.

Niczym dziewcze za górami,
i rzekami tez siedmioma,
żyje sama jak pustelnik,
przez swiat cały opuszczona.

Każdy dzien czekajac ludzi,
którym miłosć by dać chciala,
bowiem serce jej cierpiało,
jak i ona biedna, cala.

Aż pewnego dnia pięknego,
kiedy slońce kwiaty budzi,
wnet ujrzała cos nowego,
szło ci ku niej grono ludzi.

Głosnym wrzaskiem, okrzykami,
dali zawżdy znać że idą,
tak i ona do nich biegła,
lecz wnet ktos w nią rzucił dzidą.

Przebił serce kochające,
które tyle lat cierpiało,
tak tez milosć swą na łące,
cienką strugę krwi wylało.

Przyszło bowiem zło na swiecie,
które miłosć zgładzic chciało,
i jej owoc przecudowny,
nam ludzkosci odebrało.

autor

mikron

Napisany: 2006-09-09 Dodano: 2008-11-10 08:17:15

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie