PAMIĘĆ

Wzniosła pamięci, matko mądrości
ty, która mówisz od dni zarania,
gdzie ciepła przystań pełna radości,
a gdzie świat mroczny z mgieł się wyłania

Ty, która strzeżesz by po raz wtóry
nie dotknąć dłonią rozgrzanej sztaby.
Budujesz bramy i wznosisz mury,
by nie napadły nas gniewne draby.

Wiesz co zabija, oraz co leczy,
co ma smak miodu choć oko myli.
Co normalności swej nie zaprzeczy,
choćby świat ludzie nam zapętlili.

Mówisz co piękne i co dostojne,
kto bohaterem był, a kto królem.
Kto daje dary nadzwyczaj hojne,
a kto się dzieli jedynie bólem.

Dziś świat o tobie pragnie zapomnieć
by po omacku szukać swej drogi.
Zerkając ufnie w medialną zamieć
pieści swe fobie, oraz nałogi.

Niszczy kościoły i zapomina
czas gdy się wolność w ich murach kryła,
jakie wartości niesie rodzina,
oraz tradycja tak sercu miła.

Oprawców, zdrajców i hipokrytów
na siłę stara się wytłumaczyć,
a bohaterów z historii bytów
strącić, zeszmacić i obsobaczyć.

Uparcie szuka prawdy okruchów
na dnie kloaki, nie wiem dlaczego
słuchając grozą brzmiących łańcuchów
"Gebelsa" stanu, tak, wojennego.

Gdy zapomina się prawdy słowa
bo ma nieładne opakowanie.
Wtedy historia na złość od nowa
okrutnym katem pewnie się stanie.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2021-08-06 Dodano: 2021-08-06 11:40:27

Ten wiersz przeczytano 936 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie