Pamięci własnej

Łza która spod powieki, wymknie się ukradkiem,
goniona głupim wstydem, popłynie po twarzy,
nie świadczy o słabości, lecz ze byłem świadkiem,
czegoś, na co być ludzkim, mój duch się odważył.

Nie tłumić swoich uczuć, umieć je przeżywać,
tak jak dyktuje serce, łzą, śmiechem, czy gestem
i nie dać im się ponieść, w życiu różnie bywa,
lecz zawsze chcę pamiętać, że człowiekiem jestem.

autor

karat

Napisany: 2012-11-25 Dodano: 2012-12-29 07:24:29

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie