Pamiętam Cię kawałek po kawałku...

Kochanie...

Tak... czas potrafi pokazać nam drogę...
Ogarnąć samotnością serce
I jak zimna ręka dotknąć policzka...
Wytrzeć łzę
I odgarnąć włosy z twarzy
A niby nic dwa razy się nie wydarzy...

Pantha rei...

Więc może i nie.
Wszystko płynie,
właściwie, to jak w młynie:
woda na górze, później na dole
i znów staje się rzeką...

Memento mori...

Nieziemsko boli ta kreska
Którą cyrklem robisz mi na duszy
W suszy słów i nadzieji...
A ja tak od niedzieli do niedzieli wyglądam przez okno z iskierką wiary
Na jakieś czary
Powszechnie zwane miłością...

Homo homini lupus

Człowiek człowiekowi wilkiem...
Chwilkę!
Ja przecież też jestem człowiekiem...

Więc może rzucę się w pierwszą lepszą rzekę...

Bo nikogo już nie chcę ranić...

A ciągle tak bardzo Cię kocham...

...Kochanie...?

autor

Wróżka

Napisany: 2005-01-24 Dodano: 2005-01-24 13:17:27

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie